Czosnek pospolity – (Allium sativum l.), albo też czosnek właściwy jest znany i uprawiany od tysięcy lat. Już w Starożytności sądzono, że podnosi ducha oraz zwiększa męstwo. Natomiast Słowianie twierdzili, że może chronić przed ukąszeniem żmij. Do celów leczniczych wykorzystuje się jego świeże cebulki, natomiast główki czosnku zbiera się we wrześniu, październiku kiedy obumrą liście.
W czosnku zawarte są olejki eteryczne, a w nich związki siarki: alliina i skordynina A i B. Poprzez rozpad enzymatyczny alliiny do allicyny, jaki następuje po przekrojeniu lub rozgnieceniu czosnku, otrzymujemy intensywny i charakterystyczny zapach czosnku. Poza tym w czosnku zawarte są: flawonoidy, flawony, prostaglandyny i witaminy z grupy B, witaminy B i PP, związki śluzowe, cukry, pektyny i sole mineralne, a między nimi związki selenu, wapnia, fosforu, żelaza i magnezu oraz małe ilości uranu. W liściach czosnku obecna jest prowitamina A oraz witaminy B15, PP i C.
Właściwości czosnku pospolitego:
- ma silne działanie bakteriobójcze, niszczy grzyby i pierwotniaki
- niszczy drobnoustroje w przewodzie pokarmowym oraz oddechowym
- zaleca się go w przewlekłych biegunkach bakteryjnych, zapaleniach gardła, krtani oraz oskrzeli
- obniża ciśnienie tętnicze
- zmniejsza napięcie mięśni gładkich
- działa przeciwmiażdżycowo, zapobiega odkładaniu się w ścianach naczyń złogów cholesterolu
- poprawia przemianę tłuszczów w organizmie
- poprawia trawienie
Czosnek skutecznie niszczy pasożyty przewodu pokarmowego, może być używany do walki z owsikami u dzieci. Oczyszcza drogi moczowe i niszczy bakterie oporne na antybiotyki. Związki zawarte w czosnku pomagają zasypiać. Używany na zewnątrz może pomóc w zagojeniu się ran, ropni i czyraków. Dla złagodzenia nieprzyjemnego zapachu czosnku zaleca się używać łyżeczkę kminku, czarnuszki, natki pietruszki, liści selera albo estragonu.
Ziele echinacea zostało w wielu kręgach okrzyczane jako „cudowny lek” lat dziewięćdziesiątych. Badania wykazują, że wspomaga ono układ odpornościowy, zapobiegając infekcjom i skraca czas trwania choroby. Echinacea jest zielem o wszechstronnym działaniu, które można przyjmować wewnętrznie i stosować zewnętrznie dla zwalczania infekcji bakteryjnych i wirusowych oraz może być stosowane wewnętrznie dla obniżenia gorączki i złagodzenia reakcji alergicznych. Echinacea jest jednym z najpopularniejszych preparatów wspomagających układ odpornościowy, a badania wykazują, że bardzo skutecznie pomaga w powrocie do zdrowia po grypie, grzybicy czy też przeziębieniach.
Imbir lekarski – (Zingiber officinale Rosc.), to tropikalna roślina z rodziny imbirowatych. Jest jedną z najstarszych roślin używanych jako przyprawa. Trudno ją spotkać rosnąco dziko, ale jest uprawiana w tropikalnych krajach Azji oraz Australii. Kłącze imbiru jest poziome, podzielone na bulwiaste człony. Po upływie 6 – 10 miesięcy przeprowadza się zbiory na plantacjach. W starożytności uważano imbir za środek zabezpieczający przed dżumą.
Koci pazur – (vilcacora, uncaria), to pnącze, rozpowszechnione w Azji, Afryce oraz w Ameryce Południowej, lokalne plemiona stosują je od 2000 lat. Jest nazywana kocim pazurem z uwagi na charakterystyczne kolce, rośnie na wysokości 600 – 2000 metrów nad poziomem morza. Wiedza Indian z Peru zainspirowała współczesną farmację do badań nad jej ekstraktami z kory. Jej cenne składniki są nadal odkrywane przez naukowców. Tradycyjnie z kory przyrządzany jest wywar lub napar, w celach leczniczych używa się też korzeni, a często również liści.
Lucerna siewna – (Medicago sativo L.), jest to roślina z rodziny bobowatych. Jej rodzimym obszarem występowania jest Afryka Północna, Azja i cała Europa, ale rozpowszechniła się także na innych obszarach świata. Była stosowana już od starożytności. Poprzez wysoką zawartość białka jest jedną z podstawowych roślin pastewnych. Od niedawna jest produktem spożywczym, ponieważ jej nasiona idealnie pasują do sałatek oraz kanapek. Z pól lucerny pozyskuje się doskonałej jakości miód.
Miłorząb japoński – miłorząb dwuklapowy (Ginkgo biloba), znany także jako miłorząb, mimo swojej nazwy to gatunek wywodzącym się z Chin. To jedyny przedstawiciel rodziny miłorzębowatych, noszący tytuł „żywej skamieliny”, poprzez występowanie niezmienionej formie od ponad 150 mln lat. Tradycyjna medycyna chińska wykorzystuje jego terapeutyczne właściwości od ponad 5 000 lat, do Europy, a w tym także do Polski, gatunek ten sprowadzono z Japonii (stąd nazwa) dopiero w XVIII wieku.
Mangostan właściwy – (Garcinia mangostana) nazywany również: garcynia, smaczelina, żółtopla, żółciecz. Jest wiecznie zielonym drzewem z rodziny kluzjowatych, mający wysokość nawet do 25 metrów wysokości. Jego liście są podłużne i lśnią w oliwkowych kolorach, natomiast kwiaty wyrastają na szczytach pędów. Owoce to okrągłe, ciemnofioletowe jagody o średnicy od 4 do 7 cm. Pokryte są suchą, grubą, ciemnofioletową skórką. Ich miąższ zawiera 6-8 nasion, jest biały, soczysty, a w smaku przypomina morelę, pomarańczę albo ananasa. Owoce mangostanu są wyjątkowo smaczne, ale trudno je przechowywać lub transportować ponieważ w świeżym stanie mogą być przechowywane zaledwie kilka dni. Głównymi składnikami w mangostanie są: ksantony, polifenole, katechiny, polisacharydy, sole mineralne: potasu, wapnia, fosforu, żelaza oraz witaminy B1, B2, B6 i C, około 16% to cukry (głównie fruktoza i glukoza).
Noni – Morinda citrifolia. Znano ją już w starożytności blisko 6 tys. lat temu Szacuje się, iż pierwotnie rosła w południowo – wschodniej Azji, a na wyspy Polinezji zawędrowała wraz z migrującymi ludami. Nigdzie nie jest systematycznie uprawiana. Jest wiecznie zielonym krzewem, który osiąga wysokość od 3 do 7 metrów. Posiada duże ciemnozielone liście oraz sztywne gałęzie. Kwitnie na biało, a owoce są o długości 4 – 12 cm. Miąższ dojrzałego owocu zaleca się nakładać na rany i oparzenia np. słoneczne. Wyciągi z pestek owocu noni mają silne działanie regeneracyjne i wspomagają układ odpornościowy organizmu, i przez to są wykorzystywane jako składniki naturalnych antybiotyków – probiotyki. Gęsty sok z noni wzbogacony o zmielone ziarenka pestek pracuje o wiele lepiej niż inne soki. Suszone owoce skutecznie podnoszą aktywność mięśniową a ich korzenie mają działanie uspokajające oraz znieczulające.
Nopal – opuncja (Opuntia streptacanta), jest gatunkiem pustynnego kaktusa, cechująca się bogatym składem witamin, składników mineralnych oraz błonnika. Występuje w krajach Ameryki Łacińskiej, w Stanach Zjednoczonych, a także w strefach tropikalnej różnych regionów świata. Jego wygląd charakteryzują spłaszczone jajowato-eliptyczne łodygi, pokryte żółtawymi kolcami. Owoce opuncji mają postać kolczastych, gruszkowatych jagód.